Çocuklarımın cinsiyeti konusunda tercihim yok demişsem de hep, aslında tam da öyle değildi. Eşim, muhtemelen her müstakbel baba gibi bir kız çocuğunun olmasını arzuluyordu, ama benim gönlüm hep oğlanlardan yanaydı. Nedenini pek düşünmemiştim. İçimden öyle geliyordu sadece…
Bugün 4 ve 5 yaşındalar. Şimdiye kadar bile içimden “iyi ki erkekler” dediğim çok oldu. Ne zaman pembe giysileri ya da aksesuar dolu bir vitrinden geçsem bunu düşünüyorum mesela. Sevmediğim çok az renk var, pembe bunlardan biri. Etrafa baktığımda tanıdığım tanımadığım tüm kızlar pembe boya kutusuna düşmüş gibi! Her şeyleri pembe!
Takıları düşünürsek, süs, toka, bilezik, kolye benim için yabancı bir dünya gibi. Asırlardan beri aynı yüzükleri takıyorum, kolye sayım sayılı, bilezik ve tokalarım asla olmadı. Benim için her şey sade, pratik, ama sıradışı olmalı. İyi bir yandaş olmazdım bu konularda. Tıpkı saç modeli ve başka süsleme konularında olmadığım gibi. İyi ki çocuklarım erkek…
Diğer nedenlerimi okumanız için Alternatif Anne'deki yazıma devam edebilirsiniz.
Not: Kızlarım olsaydı tabi ki aynı şekilde 'iyi ki çocuklarım kız' derdim ;)
Not: Kızlarım olsaydı tabi ki aynı şekilde 'iyi ki çocuklarım kız' derdim ;)
ben de sizin gibiyim. bir oğlum var. şimdi de bir kız bekliyorum :)) bakalım nasıl olacak bu macera...
YanıtlaSil