Bu çocukları düşünen yok mu? Kurumdan bir sorumsuzluğu örneği

Geçen hafta sonu sorumsuzluğun inanılmaz bir örneğine şahit oldum. Sevdiğimiz bir aile geçen yıl benim oğlanlarla benzer yaşlarında iki çocuk Çocuk Esirgeme Kurumu’na bağlı çocuk yuvasından alıp koruyucu aile oldular. Erkek çocuk şimdi altı yaşına yakın, kız dört yaşında. Çocukların geçmişi öyle üzücü ki öğrendiğimde içim çaresiz bir öfke ve üzüntüyle dolmuştu. Kurumda olan bir abileri ve zihinsel engelliler için özel kurumda bulunan bir tane ablaları da var.

Kardeşler arasında uyum nasıl sağlanır?

İkinci oğlumla hamile kaldığımda herhalde her anne gibi bazı konuları düşünmeye başladım. Büyük oğlumu kardeşine nasıl alıştırırım? Birbirilerini kıskanacaklar? Bunu nasıl önleyeceğim? Pedagog ve psikologların bu konudaki tavsiyeleri aynı. Eşimle ben elimizden geldiği kadarıyla bunlara uymaya çalıştık. Oğullarım şuanda 3,5 ve 5 yaşındalar ve şimdiye kadar büyük sorunlar yaşamadık. Peki, uzmanlar ne diyor?

Ortaklaşa...

Almanya’dan gelen iki genç kız misafirimizde benim çoktan, tamamen unuttuğum bir şeyi gözümün önüne sermiş oldular. Paylaşmak, daha doğrusu paylaşmamak. Bu Almanya’da maalesef çok fazla sevilmeyen bir şey çünkü… 

Fark etmem biraz sürdü yine de. Her şeyi ortaklaşa alıp tüketmeye öyle bir alışmışım ki, o eski günleri unutmuşum. Evet, Almanya’da bir arkadaş sana paketinden bir sigara vermek yerine bir paket almak için parayı ödünç vermeyi tercih eder. Almanya’da öyle işte… Biz ise dışarıdayken su veya simit alınca hep birkaç tane alıp paylaşıyorduk. Yürüyüşlerimizin birinde herkes susayınca eşim her sefer yaptığımız gibi iki üç şişe su aldı. Biz tam bunları paylaşırken, kızlar kendi şişlerini almak istediler. İşte o anda aklıma dank etti…

Çocuklar kayboldu!

Geçen gün Leon ve Luka yeni bir yer keşfetmişler. Tabi ki ben de onu bulduğumda bayağı şaşırmıştım…

Mama, Luka çekirdekleri yere attı!

Bugünlerde yepyeni bir davranışla karşılaşıyorum. Leon gelip Luka’nın, Luka da gelip Leon’un yaptığını bana anlatıyor. Yani birbirini gammazlıyorlar. Eh, ne yapacağım şimdi?

İlk olduğu günde “hıhı” deyip geçtim. Şansımı denedim yani, ama arkası kesilmedi. Ardından anlatanı dinlemeye başladım. Ancak “peki”den başka bir şey demedim. Yine arkası kesilmedi. Diyaloglarımız çeşit çeşit olmaya başladı.