Mama, Luka çekirdekleri yere attı!

Bugünlerde yepyeni bir davranışla karşılaşıyorum. Leon gelip Luka’nın, Luka da gelip Leon’un yaptığını bana anlatıyor. Yani birbirini gammazlıyorlar. Eh, ne yapacağım şimdi?

İlk olduğu günde “hıhı” deyip geçtim. Şansımı denedim yani, ama arkası kesilmedi. Ardından anlatanı dinlemeye başladım. Ancak “peki”den başka bir şey demedim. Yine arkası kesilmedi. Diyaloglarımız çeşit çeşit olmaya başladı.

- “Luka çekirdekleri yere attı”
- “hı?”
- “onları toplamalı şimdi, değil mi?”
- “ eveeet, Luka yere attıklarını toplar mısın lütfen! Bana söylediğin için teşekkür ederim.”
- “toplamazsa hmmm”
- “?”
- “yoksa…”

ve fikir üzerine fikir üretiyor yoksa nelerin olabileceğine dair! Şaşkınlıkla dinliyorum büyük oğlum Leon’u. Yarım saat sonra Luka geliyor

- “Leon bana bööööyle yaptııııı” (yanağını mıncıklamış)
- “Ne yaptı?”
- “böööyle.”
- “Bunu sevmediğini, bir daha yapmamasını söyleyebilirsin ona”

Bir saat sonra Luka geliyor
- “Leon arabamı çaldı ve sakladı. Leon bir daha yaparsa, bir daha onunla oynayamaz. Ama Luka oynar, evet mi?”
- “eh, bunu ona söyler misin lütfen. Onun yaptığını beğenmiyorsan ona söylemelisin. Arabanı ona bir daha vermeyeceğini diyebilirsin” deyip çaktırmadan ikisini izliyorum.

Bunlar şimdi nereden çıktı? Birini gammazlamak hoş bir şey değil. İçgüdüsel olarak bunu onaylamıyoruz. Yine de bu çocukların gelişiminin normal ve önemli bir parçasıdır herhalde. Okuduklarıma göre bu şekilde doğru ve yanlış olarak bildiklerini test ediyorlarmış ve ebeveynlerin ne kadar istikrarlı olup olmadığını deniyorlarmış. Ne güzel…

Gammazlamak kötü bir şey olarak algılamıyorlar tabi ki. Yapılan bir deney gösterdi ki, 5-6 yaşındaki çocuklar bile yanlış yapan kişinin kızması gerektiğini düşünüyorlar. Gammazlayan kişiye kızıldığını akıllarına bile gelmiyor. Gammazlayan kişiye kızıldığında bunun yanlışlıkla, bir karışıklık yaşandığı için olduğunu düşünüyorlarmış. Kısacası, durum ne olursa olsun tam olarak anlamıyorlar.

Okul öncesi yaştaki çocukların gammazlama nedeni tabi ki ilgi çekmek! Son günlerimize bakarsak bu çok ta mantıklı. Bugün yedinci günde hasta bir şekilde evde kalmak zorundalar. Olay zaten 3-4 gün önce başladı. Demek ki, alışık olmayan bir durum yaşanıyor şuanda ve ikisi daha fazla ilgi toplamak için uğraşıyorlar. Ben ise susarak, araya girerek veya bunu aralarında çözmeleri  gerektiğini söyleyerek duruma göre doğru şekilde davranmaya çalışıyorum. Neticede benim ve eşimin de kesinlikle istemediğimiz bir şey yaşandığında bundan haberimizin olmasını isteriz, değil mi? Yani, bize her zaman ki gibi sakin kalmak kalıyor. Keşke kolay olsa. Evet, bu da bir dönem ve bu da geçer… Umarım ki hızlı geçer, yoksa yazın ne yapacağız…