Tüm bunlar bir anda gelişti sanki. Leon bir gün “bugün makarnaları ben koymak istiyorum” demişti, bense tamam. Bir daha ki seferde sosu da koymak istedi. Sonra patates, pilav, sebze, soframızda işte ne varsa. Hepsine tamam dedik. Gerçi bu bazen sabrımızı çok zorluyor. Dökülüyor diye değil, uzun sürüyor diye… Genelde o kadar dikkatli yapıyor ki, hiç dökülmeden tabaklara koyabiliyor. Sadece biraz uzun sürüyor işte.
Yemek paylaşıldığında Leon paylaştırmak istedi. Ona da tamam dedik. Kahvaltıda omlet varsa, Leon onu kesip dağıtıyor artık. Paylaştırmak anlamında, parçalamak anlamında değil tabi ki! Çilek eşit olarak kaplara konulacaksa bunu da artık Leon yapıyor. İyi, en azından ona kadar saymaya öğrenecek bu şekilde, değil mi?
Şimdi Luka başladı. Kahvaltıda her şey kendisi yapmak istiyor. Leon bunu daha erken yaşta yapıyordu bile, giyinmek konusunda da öyle. Leon Luka’nın yaşındayken çoktan tek başına giyinirken Luka hala giydirilmeyi seviyor. Luka böyle konularda Leon’a göre yavaş. Yavaş mı, geç mi yoksa daha rahat mı bir türlü anlamadık. Belki de başka birinin yapmasından keyif alıyor, zaten çok keyfine düşkün bir çocuk. Zevk almayı bilen bir oğlan.
Luka da artık kahvaltıda kendi ekmeğini hazırlamak istediğinde sevinmiştik. Daha fazla kendi yemeğimizle ilgilenebilecektik! Reçele bandırdığı bıçağı sürekli ağzına sürüp tekrar reçele soktuğu için Luka’ya içinde az kalan reçel olan bir kap verdik. Her saniye onu takip edemiyoruz çünkü. Reçel sürme işinde ustalaşınca Luka o reçel kabına el koydu ama. Artık oturur oturmaz “benim reçelim nerede?” diye sesleniyordu. Eh, o reçel kabı artık “Luka’nın reçeli” diye anılıyordu. Olacağı belliydi. Tabi ki iki gün geçmedi kahvaltıda Leon yaygara çıkarttı “ben de bana ait reçel istiyorum” diye. Peki… İkinci bir reçel kabı yaptık. İkisi de kendi reçel kaplarına sahip çıkınca kendimize üçüncü bir tane hazırladık. Yani bugünlerde evimizde herkesin kendi reçel kabı var…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder