Cuma günü eşim Leon ve Luka ile pazara peynir almaya çıktılar. Oh, bir saat kafa dinleyecektim. Hele hasta halimle bu çok ta güzel olacaktı. Ancak öyle olmayacaktı... Eşim ve çocuklar çıktıktan birkaç dakika sonra PC'nin başına yeni oturmuştum, dışarıdan bir ses duydum. Sanki dışarıda biri bize sesleniyor. Kapıdan çıktım ve baktım ki komşu çocuklarından biri "Abla, köpeklerinizden biri kaçmış ama yakalattırmıyor kendini!" -?!?!? Hepsi burada, nasıl olur bu? diye düşünürken çocuğun parmağının işaretlediği yere baktım ve kimi gördüm? Pia! Bu yetmezmiş gibi beni görür görmez ana yola doğru koşmaya başladı. Lanet olsun!
Dışarıya fırlayacaktım ama anahtar yoktu yanımda, arkamdan bahçe kapısını kapatamıyordum. Açık ta bırakamazdım yoksa diğer köpekler de çıkacaktı! Gence seslendim "ne olur, sen şu kapıyı tutar mısın? Ama kapanmasın, anahtarım yok." Çocuğu kahraman ilan ediyorum. Çünkü ödü koptuğu Rottweiler’imiz Shiva’nın kapının diğer tarafında beklemesine rağmen kapıyı tuttu.
Ama kız gelmedi! Çağırıp durdum, yok. Peşinden bir adım attığım anda ana yola doğru ilerliyordu. Off... Belli ki eşimin peşinden gitmeyi takmıştı kafasına, arkasından zaten hep kıyamet kopartıyor. Ne yapabilirdim ki? Arka cebimde duran telefonu hissedince aklıma bir fikir geldi. Eşimi aradım ve Pia'ya seslenmesini istedim. Hoparlörleri açtım ve... Pia eşimin sesini duyar duymaz geldi! Tam da telefonu merakla koklamaya başlamışken kaptım onu ensesinden!
Eh, hala güzel bu havada hepimiz evde hapsolmamak için Pia artık kapalı bir odada eşimin dönmesini beklemek zorunda! Nereden mi, nasıl mı kaçtı? Hiç bir fikrim yok. Muhtemelen 1,80'lik garaj kapısının üstünden atlayarak...
Ay Allah'ım öldüm gülmekten yerim ben onu ya ne kadar tatlı anlatışınızda beni benden aldı :) Bu kadar bağlı olmasıda ayrıca şaşırttı çocuk gibi kaçmış baba baba diye ;)
YanıtlaSil