Zannedersin aç bırakıyoruz. Tabi ki öyle bir şey yok! Gündelik mama miktarını sabah ve akşam bölerek veriyorum. 19 yıldır öyle yapıyorum, ama son zamanlarda aç gibi davranıyor. Mama verdikten sonra miyavlıyorsa "Oğlum, yemeğini yedin. Artık akşam bir daha" diyorum.
Tuhaflaşan davranışları geçen yaz başlamıştı. Odadaki değişiklikten dahi ilk gün ürken Gümüş, hatırlıyorum ki teraslı bir eve çıktığımda tam bir yıl boyunca korkudan terasa çıkmamıştı. Şimdi yedi yıldır bahçeli bir evde yaşıyoruz. Bahçeye çıktı mı? Tabi ki hayır! Ta ki geçen seneye kadar. Bir baktık ki, bahçeyi geçip yanımıza gelmiş. O zaman bunamaya başladığına karar verdik.
O gün bugün Gümüş bahçede geziyor. Şimdi mama konusunda tuhaflaştı. 12 yaş üstü kediler için özel mama yiyor. Birkaç ay öncesine kadar kuru olarak veriyordum. Hem o hem de ben mutluyduk, çünkü vermem zamanımı almıyor, mama kokmuyor ve yaş mamaya göre kuru mama daha hesaplıdır. Ancak o mamayı yememeye başlayınca yeter ki yesin diye aynısından yaş olanı vermeye başladım. Az ya da çok bundan ve biraz ondan diye gidiyorduk işte. Buraya kadar yer şey normal.
Ancak birkaç haftadır mamasını yedikten sonra tekrar başıma dikiliyor “miyav, miyav” diye. Sanki hiç mama yememiş gibi mama vermem istiyor. Pazar sabahı bunu yine yaşarken artık "Olsun, istediğin kadar ye" dedim. Belki yetmiyor verdiğim miktar derken Gümüş ikinci porsiyonunu yemiş oldu. Dersin ki artık tok. Ama yok! İki dakika sonra benim o odaya tekrar girdiğimde görünce işte başa döndük. “Miyav, miyav, bana mama ver!” dedi Gümüş. Ahhhh! “Bunaldın sen! Biraz önce iki kere verdim ya.” Peki… Gümüş üçüncü porsiyonu yedi. Kaç kere yaptık bunu dersin? Kesin kes Alzheimer bu. Yediğini hatırlamıyor, tok hissi de mi yok acaba? Tam 5 kere mama verdim! Artık günde yemesi gereken miktarın yarısı değil, tam 2,5 katını sabahleyin yedi. Oğlum, sen böyle mama yemeye devam edersen, senin mama masrafların bizim dört kişilik ailenin yemek masraflarını bile geçer…
güzel bir yazı olmuş...
YanıtlaSil