Süpermeniz, peki uçuşa hazır mıyız?

Erkek çocukların yaklaşık 5 yaşındayken kendilerini süpermene benzettikleri bir döneme girdiklerini biliyor muydun? Ben bilmiyordum, arkadaşım söyledi. Süpermen derken, şöyle her yere tırmanıp, yükseklerden atladıkları bir dönem değil bu. Çok emin olup, kendilerinin dünyanın en akıllı insanı olduğunu sanıyorlarmış.

Konu nereden açılmış dersen, geçen gün o arkadaşla dışarıda yemek yiyorduk. Leon'un sergilediği davranışla bu dönem "ben geliyorum" diye bağırıyordu. Ben “bu ukala tavrı nereden almış acaba” diye kafa yorarken, eğitim bilimleri uzmanı olan arkadaşım olaya açıklık getirerek beni hem rahatlattı hem de gelecek yıla kaygıyla bakmamın nedeni de oldu…

Peki ne olmuştu? Herkes yemeğini ısmarlarken Leon garsona sucuklu yumurta var mı diye sordu. İyi, güzel, işi kendisi haletmesi baştan beri teşvik ettiğimiz bir şey. Sucuklu yumurta varmış ancak kalabalık olduğu için 20 dakikaya kadar sürebilirmiş. Bizimki gayret sakin " ben beklerim" demez mi? Aferin ona, sabredecekmiş bizim sabırsız oğlumuz! Sucuklu yumurta 10 dakika sonra gelince üstüne pul biberin serpildiğini gördük. Biz hala garson için bakınırken Leon kalkıp içeriden garsonu getirdi. "Garson Abi, aşçıya söyler misin çocuk için hazırlanan sucuklu yumurtaya acı konulur mu?" Bizim ağzımız açık kaldı tabi ki. Ne eşimin ne de benim konuşma tarzım bu! Garson "haklısın, yenisini yaptırayım" diyerek daha da şaşırdık. Tam tabağı alıyordu ki bizim oğlan tekrar müdahalede bulundu. "Abi, gerek yok, bu sefer yerim böyle ama söyleyeyim, bir daha ki seferde acısız olsun." Kendilerini süpermen sandıkları o dönem gerçekten kapıdaymış...