Ama ben yapabilirim!

Leon bugünlerde sokağın karşısına geçerken "Ama ben yapabilirim! Bakıyorum!" diye ısrar ediyor. Elime tutmadan sokağın karşısına geçmek istiyor. Birçok konuda korkusuz olup çocuklara güvenmemiz lazım diyorum. Ancak konu trafiğe gelince ben çok tereddütte kalıyorum… 

Birkaç ay önce Almanya’daki bir annenin yazısını okumuştum. Altı yaşındaki oğlu yüzme dersinden tek başına eve gitmek istemiş. Havuz ile ev arasında ki yol sadece 5 dakika ve tek bir sokak geçmek zorundaymış. Bu nedenle annesi çocuğuyla bir kaç kere bu yol çalıştıktan sonra tek başına gitmesini izin vermiş. Her anne gibi o da tabi ki heyecanla evde beklemiş. Ama bunun ilk defa yaşayan annenin, çocuğu hangi yaşta olursa olsun fark etmediğini, aynı şekilde hissettiğini demişti. Çocuk isteyince, hazır olunca bir fırsat vermek gerektiğini düşünüyordu. İşte o zaman ben de düşünmeye başladım...

Konumun henüz tek başına bir yere gitmek değilse bile, elimi tutmadan trafiği olan bir sokaktan geçmek bana yetiyor. Çünkü bu macera ile tehlikeler de birlikte geliyor. Her anne gibi ben de çocuklarım bu tehlikeleri doğru oranda algılamayacaklarından korkuyorum. Bu yüzden bir karar verdim. Ne kadar erkenden bu konuda eğitime başlarsak o kadar iyi. Yani, iki yıl sonra örneğin tek başına bakkala gitmesini izin vermek istiyorsak (gerçi köyümüzde bakkal yok, ama neyse), şimdiden en azından elimi tutmadan sokağın karşısına geçmesine öğrenmesi gerekiyor. Nasıl olsa birimiz hala yanındayız.

Henüz telefon numaramızı ezberi bilmiyorsa da, sokağı karşısına geçerken önce sola, sonra sağa bir bir daha sola bakması gerektiğini ve ona göre karşıya geçeceğini öğrenemez mi? Bence 4 yaşındaki bir çocuk bunu öğrenir. Ancak şimdiden başlarsak bir iki yıl içerisinde birkaç tehlikeli anlar yaşamış oluruz. Örneğin sokağın karşısında tanıdık bir kişi görebiliriz. Bu gibi anlar çocukların dikkatleri dağıldığı durumlar olur, değil mi? Onları yaşamadan nasıl davranmaları gerektiğini öğretemeyiz bence. Hadi , Leon elimi tutmadan sokağın karşısına geçsin bakalım…