Evet ya, biz iki yaş sendromunun ortasındayız!

On dört kilo öfke… Luka ısrar ediyor, bağırıp çağırıyor. Bir de ne dediğini anlasak! “Ok, Luka’yı rahat bırakalım şimdi. Leon, onunla konuşma ve dokunma lütfen. Şu anda ona yardım edemiyoruz.” Dedikten en fazla beş dakika sonra her şey yine toz pembe…

Leon ve Luka’yla kısmen şanslıyız. Tabi ki ikisiyle bu meşhur iki yaş sendromu yaşadık, üstelik birinde bitince diğeri yeni yeni tam hız giriyordu. Ama onlar markette bir şey istedikleri için hemen hemen hiç bağırmadılar, kendilerini yere atmadılar. Bir keresinde hariç. Giymek istedikleri ayakkabı, kıyafet için dramlar yaşamadık.

Belki bu tarz konuları çok fazla dert etmediğimiz için, bilemiyorum. Leon’la iki yaş sendromunu okuduklarıma göre hafif atlattık. Bir şeyler istediği için öfke patlamaları oldu. Birkaç kere bizi çaresiz kılacak krizlere de girdi. Ancak onlar genelde kesin kurallı bir konuda ters düştüğümüzde oluyordu. Ya da sabahtan beri “kriz geliyorum der” günlerinde krize girmek için resmen bahane aradığı günlerde. Akşama kadar engelli koşu tarzından günü geçirmektense bir an önce şu krizi yaşayıp atlatalım diyorduk.

Luka’yla ise çok daha kolay her şey. Bu tarz krizleri onunla hiç yaşamadık. Luka zaten fiziksel olarak yapamadığı veya herkesin aynı anda konuşup o anlarda onun isteklerini duymadığımızda ağlama krizlerine giriyor.

Karakterler çok farklı olunca krizler de farklı oluyor. Leon o anlarda tırnaklarıyla yüzünü çizmeye çalışırken, Luka kollarını kuş gibi çırpıp küsmek için koltuğa yatıyor. Neden Leon’la kolay atlattık dedim? Yazarken bana hiç de kolay geçtiği gibi gelmiyor. Koç burcu oğlum. Ama o zaman öyle olduğunu düşünüyorduk. Muhtemelen öyle korkunç hikayeleri duymuştuk ki, çok daha kötüsüne hazırdık. Kendimize ve birbirimize söylediklerimiz hep aynıydı; “şuanda ne istediğini bilmiyor, bize kızmıyor, sadece durum onu aştığı için güvensizlik hissediyor” diyerek sakin kalmayı çalıştık. Bu normal bir dönem, çocukların iradeleri gelişiyor ve sadece güvenli hissettikleri kişilerde krize girerler. Nedense tüm zor olan şeyler biz anne baba olarak yaşıyoruz…

Leon krize girince odanın kapısını kapatıp içeriden kapıyı açmasına engellemek için yere oturduk. Kendine zarar vermemesi için odadan çıkmaması daha uygun görüyorduk. Bekleyiş bazen yarım saate kadar sürüyordu, ta ki kendisi sakinleşene kadar. Luka ise krize girince sadece yalnız bırakılmak zorunda. Onu ellemek, onunla konuşmak hata olur. İkisini yapmayınca “normale” dönmesi beş dakika bile sürmez. Yengeç burcu işte. Sakinleşmek için kendi kabuğuna çekilmek ya da kuma gömülmek zorunda. Ardından güzel bir kucaklaşma ve dünya yine dönmeye devam ediyor…

-----------------------------

Yazılarımızı paylaşabilirsin. Paylaşmana seviniriz! Bunun için her yazının altına e-posta/blog/twitter/facebook'ta paylaş linkleri koyduk. Örneğin Facebook'ta paylaş linkini tıklayınca ilgili yazıyı kendi duvarınızda veya üye olduğun bir grupta paylaşabiliyorsun.