“Ne kadar güzelsiiiin” – Köpek gezdirmenin dertleri

Eski günlerden bahsetmişken aklıma bir tarz insanlar geldi. Zando ile yaptığım yürüyüşlerimizde neler yaşadığımı dün anlatmıştım. Bir de köpeklere meraklı kişiler vardı. Onlar yürüyüşümüzü engelli bir koşuya dönüştüren kişilerdi. Umarım bu kişiler artık çok fazla yok…

Köpeklere meraklı kişiler dedim, çünkü köpekler hakkında fazla bilgileri yoktu. Zando’cum, büyük köpeklerden küçük köpeklere, sokak köpeklerinden ev köpeklerine kadar, istediği her köpekle bolca oynayabiliyordu. Öte yandan, sıkı bir eğitim veriyordum. Yanımda yürüyor, ben bakkalda alışveriş yaparken hemen yanıma oturup sabırla bekliyor, vapura bindiğimizde kalabalığa rağmen, çok uslu davranıyordu.

Ta ki, köpek seven bir kişi uzaktan ellerini hava kaldırıp “sen ne kadar güzelsiiiiin”, “şşşşt, gel, geeeeel” diye bağırıp çağırana ya da ellerini çırpana kadar… (Nedense ben bugün aynısını oğullarımla yaşıyorum) İşte o zaman, her şey çığırından çıkıyordu. Neticede henüz bebek olan Zando, o anda tüm öğrendiklerini unutup seviniyordu ve o kişiye doğru çekiştiriyordu.

Ben, sanki bunu görmemiş gibi yoluma devam etmeye çalışıyordum. O zaman söz konusu olan kişi bakışlarıyla adeta sırtımı bıçaklıyordu. “Ukala kadın, köpeğini sevmeme izin verseydin ne olurdu” dercesine bakıyorlardı. Ama Zando’ya izin verdiğimde sonuçlarına katlamaya razı olmuyorlardı. Zando bir Labrador ve sevinç gösterisi sırasında, o kişinin üzerine atlayacağını biliyordum. Çünkü kimse yere çömelip onu karşılamazdı. Elleri yukarıda tutarak Zando’nun atlamasına sebep bile oluyorlardı.

Yağmurlu bir günde, Zando’yu engellemekte geç kaldığımda o kişinin üstünü başını batırdığında yine o kötü bakışlarla karşılaşıyordum. “Köpeğinin kıyafetime yaptığına bak” diyen bakışlarla. Tanımadığı bir köpeği sahibini uyarmadan yanına çağıranın kendileri olduğunu, böyle bir anda hemen unutuyorlardı.

Üstelik Zando’yla olan tüm çalışmalarım, o hareketler yüzünden bizi eğitim konusunda bir

adım geri atıyordu! Bana ise maalesef tek bir şey kalıyordu; günümün bu şekilde mahvedilmesine izin vermemek için, kendimi “boş ver, Zando’yla yürüyüşün keyfini çıkar” diyerek sakinleştirmek…

Bugün tüm bunları yaşamıyor olmamdan çok ama çok mutluyum. Buralarda kimse köpeklere bir şey demiyor. Yürüyüşlerimizi ormanda veya plajda yapıyoruz. Orada rastladığımız kişileri takmıyorum zaten. Bir sürü sokak köpeği de dolaşıyor orada. Gerçi Zando koşarken, yukarı aşağı yavaşça sallanan yanaklar ve simsiyah cüssesi oldukça korkunç bir görüntü oluşturabiliyor…