Çocuklarımızın pek sevmediği birçok durum birazcık oyuna çevrilince ne kadar
kolaylaştığını biliyor musun? Oyun bulmak konusunda hiç zorlanmıyoruz zaten.
Bizce zor olan, karşı koydukları anda çocukların ilgisini çekici bir oyunla
onlara aslında istediğimizi yaptırabileceğimizi hatırlamamız...
“Cuuf cuuuuf! Banyoya giden tren kalkıyor!” dediğimde akşam saat yediye
birkaç dakika oluyor. Arkamdan vagonlar belirlenmeye başlıyor. Leon ve Luka'yla
bir tren oluşturup yukarıya çıkıyoruz.
Dışları fırçaladıktan, yüzlerini yıkadıktan ve çişini yaptıktan sonra yatak
odasına giden yolda oyuna dalmamaları için eşim baştan oyun oynuyor. "Kim
benimle yatak odasına kadar yarışıyor?" diye duyuyorum. Ardından önde Leon
ve Luka üstünde sadece iç çamaşırıyla emekleyerek beni geçiyorlar.
Yatırma sırası bendeyken bir pelikan oluyorum. "Mmmh karnım çoook aç,
bugün mavi kurbağa yemek istiyorum!" diye ben seslenirken Leon ve
Luka adlı, giydikleri giysilere göre renkli kurbağalar odalarında bir yerde
saklanıyorlar. Aç olan pelikan onları bulana dek...
Bu oyunlar bazen yorucu olabilir, evet. Ama inan, çocuklarımın o anda
onlardan istediğimi yapmalarını bekleyip sonra da ikna etmeye çalışmak ve
muhtemelen en sonunda sinirlenmekten çok daha kolay. Üstelik daha elverişli,
çünkü istediğimiz şey hemen ve itiraz etmeden onlara yaptırabiliyoruz. Yeter ki
oyunla yapılsın!
Kendimi bildim bileli ben oyuncuyumdur :) O yüzden hiç zorlanmıyorum :)
YanıtlaSilBen oyun oynamayı severim kendimi bildim bileli :) o yüzden zorlanmıyorum
YanıtlaSil