Hastaydım, İyi ki
Beni Affettin
Barry artık olmadığı için, ben bir köpek istiyordum. Doğum
günüm ve Noel’de, hediye istek listemin en başında daima bir köpek yer
alıyordu. Ama yıllar boyunca, bu istek bir türlü gerçekleşmedi. Bugün neden
gerçekleşmediğini anlıyorum, bir köpeğin sorumluluğunu taşıyabilmek ve onu
dolaştırabilmek için o zamanlar çok küçüktüm.
8 yaşındayken, başımdan ikinci tatsız olay geçti. Babamla
birlikte, bir arkadaşının dükkanını ziyaret ediyorduk. Onun, hem benim yaşımda
bir kızı hem de çok güzel bir Dalmaçyalı’sı vardı. Dükkana girdiğimizde, köpek
bir köşede yatmış uyuyordu. Hepimiz köpeğin yanından arka odaya geçerken,
Dalmaçyalı bir anda hırlayarak üzerime atladı. Hemen arkamda olan babam, hızlı
bir refleksle aramıza atladı. Köpek, anında saldırısını kesti. Ben korkudan titriyordum
ve köpek isteğimi bir kez daha gözden geçirmem gerektiğini düşünüyordum.
Babam ve arkadaşlarının yüzleri bembeyazdı. “Bana bunu niye
yaptı” diye sorduğumda, köpeğin bugüne kadar kimseye saldırmadığı ve ben de
yanlış bir şey yapmadığım için, bunu bilemediklerini söylediler. Köpeğin, bir
veteriner hekime götürülmesi gerektiğini söylediler.
Ertesi gün, babamdan saldırının sebebini öğrendim.
Röntgenlerde, Dalmaçyalı’nın büyük bir beyin tümörü olduğu tespit edilmişti ve
köpek çok hasta olduğu için bana saldırmıştı. Babam, bana saldırmasının sadece
kötü şans olduğunu ve köpeğin kurtulması mümkün olmadığı için uyutulacağını
anlatınca çok üzüldüm. Babamın şefkatli ve net açıklamasından anlamıştım ki, bu
olayda ne benim ne de köpeğin suçu vardı. Bunu fark ettikten sonra, ısrarlı
köpek talebime geri dönebildim.
Çocuğuna bunları öğretebilirsin:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder