Kediyle yaşamanın gerçekleri

Kediler bağımsız hayvanlar. Ne köpek gibi bize mama için muhtaçlar ne de şartsız sevmezler ne de itaat ederler. Fransız yazar Fernand Mery’nin dediği gibi kediler tembeldir. Ancak onları güçlü kılan da bu. İstediğimizi nerede istersek, ne zaman ve ne kadar istersek yapmayı kim arzulamaz ki? Mery çok doğru söylemiş bence. Temelde, kediler istedikleri şey istedikleri zamanda yaparlar. Sen onları sevmek istediğinde değil, sevilmek istediklerinde kucağında yatarlar. Söz dinlemek hiç onlara göre değil. Hele yaşlandıkça bu konudaki azıcık başarın varsa hiçe iniyor. Bu yüzden bir kediyle yaşamını paylaştığında çok şey umut etmemek lazım.

Kediler tabi ki adını bilirler. Ancak çağırıldıklarında gerçekten gelip gelmemeleri biraz o anki keyiflerine bağlı ya da açlık durumuna. Çünkü tembeller. Bizim Zita örneğin, tüm gün dışarıda pusuya yatar ve avlanır. Yine de yemek vaktinde ona bir kerecik seslenmek yeterlidir. 200m öteden koşa koşa gelir. Eh, işin ucunda mama var!

Kedileri biraz da eğitmek lazım. Aksi halde sofranın ortasında dolaşırlar. Genç bir kedi eğitmek sabır ve istikrarlılık ister. Tırnakları halı ve mobilyalarda değil, ancak tırmalama ağacında törpüleyebildiğini öğrenebilir. Masaya ve tezgaha çıkmanın yasak olduğunu da öğrenebildiği kuralların arasında. Kediyi uyarmak için suçüstü yakalarken sevmedikleri bir ses kullanmak ya da su püskürtmek en iyisidir. Bunu tabi ki gizlice yapılmalı, çünkü kediler kincidir. Adını söylemek, cezalandırmak ya da bağırmak işe yaramaz, sadece ters teper. Ama dediğim gibi, ne kadar eğitirsen eğit, belli bir yaşa geldiklerinde tıpkı insanlarda da olduğu gibi inatçılık başlar. Sanki demans hastalığına yakalanmış gibi her şey unutuveriyorlar ve sadece istedikleri şeyi yaparlar. Bunun daha önce yasak olup olmaması hiç de önemli değil onlar için. Zaten belli bir yaştan sonra ancak duymak istedikleri şeyi duyarlar.

Kediye bir takım kurallar öğrettikten sonra Pablo Picasso’nun dediği gibi, kedilerden daha dikkatli ve ihtiyatlı bir arkadaş düşünülemez.