Bu sabah Leon ve Luka'ya yetişilmiyor

Bugün iki arkadaşımızın ziyaretine gideceğiz. Onları göreli birkaç hafta oldu ve çocuklar bir haftadır rica ediyorlar onlara gitmemizi. Uzun süren kahvaltı ile vakit kaybetmeden arkadaşlarımıza kahvaltıya gideceğiz. Çocukların sabah normalden biraz daha erken kalkmaları o kadar da sürpriz olmadı. Heyecanlı ve sevinçli olunca bunu her çocuk yapar. Ama ardından yaşananlar bizim evimiz için bile normal değildi...

Her şey çok hızlı ve sorunsuz gelişti. Anlaşılan arkadaşlarımızı öyle bir özlemişler ki biz henüz köpeklerle ilgilenirken bir baktım ki Leon ve Luka banyoya gitmişler. Ben tabi ki hemen peşlerinden gittim. Banyoya geldiğimde dişlerini fırçalamaya başlamışlar bile! Yüzlerini yıkadım, saçlarını taradım. "Mama! ben giyiniyorum!" diye Leon'un sesi koridordan duyuldu. Peki... Ben yine arkalarından çocuk odasına. Luka'yı giydirirken Leon sabırsızlıkla giyiniyordu. Neredeyse aynı zamanda hazırdılar. Kaldı ben! Ben hala pijamalarımla dolaşıyordum. Eh, saat henüz sekiz bile değildi. Bu saat çıkıp gitmek için çok erken. Çocukları olmayan kişileri bir pazar günü dokuzda yataktan kaldırmak biraz insafsızlık, değil mi? 

Neyse, bana vakit kaldı en azından. Ama bizimkiler her şeyi düşünmüşler! Götürülecek eşyaları hazırladılar. Birkaç tane kitap, iki oyun, Luka için bez (!), iki elma. Son baktığımda havuç soymuşlardı. Çıkma vaktimiz geldi demek...